‘Het is verschrikkelijk, we zijn echt weer terug bij af’, zegt transvrouw Jolanda Molenaar (63), lekenpreker en predikant in opleiding bij de Doopsgezinde Kerk in Steenwijk, over de Nashville-verklaring. ‘Het is een keiharde, typisch Amerikaanse verklaring die eigenlijk helemaal niet past in de Nederlandse situatie, waarin we toch vooral naar elkaar willen luisteren en elkaar de ruimte willen geven.’

Ze was ooit een man, getrouwd en heeft drie kinderen. Maar ze heeft zich altijd vrouw in een jongens- en later mannenlichaam gevoeld. Pas in de jaren negentig durfde ze ‘uit de kast te komen’ als transgender. Haar partner kon die transformatie niet aan, in 2001 volgde de scheiding en sinds 2008 woont ze samen met een andere transvrouw.

‘Ik kom oorspronkelijk uit de orthodoxe hoek van de Gereformeerde Bond. Maar zelfs in die kerk werd de laatste tijd wat genuanceerder gedacht en gesproken over homoseksuelen en transgenders. Het raakt me tot in het diepst van mijn ziel dat ook Gereformeerde Bond- en andere PKN-predikanten die volstrekt onbarmhartige verklaring hebben ondertekend, waarin zelfs het bestaansrecht van homo’s en transgenders wordt ontkend.’

Dat is volgens haar nog een stapje verder dan de zienswijze die tot dusver grosso modo werd gebezigd in orthodoxe kringen: ‘Neem je kruis op en strijd tegen het verlangen om homo of transgender te zijn. En dat het zo belangrijk is dat de kerk liefdevol met hen omgaat.’

Molenaar: ‘In de Nashville-verklaring zeggen ze dat je het helemaal niet mag zijn. Ze zien ons niet als deel van de schepping. Ze doen alsof wij er bewust voor kiezen om homo of transgender te zijn. Alsof we ons als zodanig positioneren en bewust homo of transgender worden. Ze ontkennen gewoon dat je ermee geboren wordt. Ze noemen het onrein en zondig. Dit doet echt heel veel pijn.’

Wie homoseksualiteit of transgenderisme goedkeurt, wijkt fundamenteel af van het geloof, zo staat in artikel 10 van de Nashville-verklaring. ‘Daarmee worden medegelovigen expliciet opgeroepen om homo’s en transgenders te veroordelen. Dat is haatzaaien.’

Na haar scheiding en transformatie (inclusief medische operatie) vond Molenaar bij de doopsgezinden ‘een warme kerk die ook openstaat voor lhbt’ers’. Mede daarom is ze theologie gaan studeren aan de hogeschool, heeft bijna haar bachelor afgerond en wil straks naar het doopsgezinde seminarium aan de Vrije Universiteit in Amsterdam om voorganger of predikant te worden.

Maar ze wil ook haar afkomst uit orthodoxe kringen niet verloochen. ‘Ik voel me geroepen om in gesprek te gaan met de ondertekenaars van die vreselijke verklaring. Dit is dogmatisch ingrijpen in de vrije wil van mensen, die ondergeschikt wordt gemaakt aan wat zogenaamd de waarheid van de kerk is. Jezus had het nooit goed gevonden dat mensen zo worden weggezet.’ Ze is blij dat er veel maatschappelijke weerstand is tegen de verklaring.

Eind december heeft de doopsgezinde lekenpreker nog gepredikt over de heilige Stefanus die werd gestenigd wegens zijn geloof in Jezus Christus en daarmee wordt beschouwd als de eerste martelaar van het christendom. ‘Hij werd veroordeeld door de witte mannen van het Sanhedrin, het Joodse gerechtshof. Zo voelen homoseksuelen en transgenders zich nu ook, alsof ze gestenigd worden door de witte mannen achter de Nashville-verklaring.’

PETER DE GRAAF